منظور از "طبیعت‌پیمایی مسوولیت‌پذیر" این است که به شیوه‌ای وارد طبیعت شویم که تا حد امکان هیچ اثری از حضور خود بر جا نگذاریم. به این روش رفتاری، شیوه‌ی "کم اثر" (low impact) هم می‌گویند.

راه پیمایی نرم

بیشترین آسیب ناشی از استفاده‌ی تفرجی، لگدکوبی است. در سال 1977 دکتر ویلیام هارلو (W.Harlow) خاک باقی مانده روی مسیر در ردّ یک پوتین سنتی را جمع کرد. او خاک را خشک و وزن کرد که کمی بیشتر از یک اونس [حدود 26 گرم] بود. با فرض این که یک گام‌برداری متوسط، دو و نیم فوت [حدود 75 سانتی متر] است، دکتر هارلو حساب کرد که کسی که یک مایل [حدود 1600 متر] پیاده‌روی می‌کند می‌تواند موجب فرسایش حدود 120 پوند [حدود 54 کیلوگرم] از خاک آسیب‌پذیر رویی شود.
شاید آزمایش دکتر هارلو بیانگر شرایط یک مسیر متداول نباشد، اما می‌تواند توضیحی روشن باشد بر چرایی وجود وضع برش خورده (ترانشه‌ای) که در پاره‌ای مسیرهای پر رفت و آمد تفرجی می‌بینیم.
کم‌عمق‌تر بودن طرح زیره‌ی کفش، سبب می شود که کفش گِل را به خودنگیرد و آسیب کم‌تری به خاک و پوشش گیاهی وارد شود. برای پیاده‌روی در مسیرهای عمومی، از کفش‌های ورزشی که برای دویدن یا تمرین به کار می‌رود، استفاده کنید. این کفش‌ها سبک هستند و کم‌تر خسته می‌کنند، و نسبت به کفش‌های چرمی زودتر خشک می‌شوند. اگر می‌خواهید پایتان "حمایت" بیشتری داشته باشد، از کفش‌های سبک یا فوق سبک پیاده‌روی استفاده کنید. بیشتر مدل‌های این گونه کفش، زیره‌های کم‌عمق دارند.

ویژگی های کفشی که رد نمیگذارد

به محض آن که از جعبه بیرون آید، به پا می‌خورد.
رویه‌ی ضد آب یا دفع کننده‌ی آب دارد.
زیره‌ی کم‌عمق "چسبنده" [روی سنگ] دارد.
محافظ قوزک محکم و لایی دار و محافظ قوس دارد.

کفشی راحت تر بپوشید

در چادرگاه که شدآمد بیشتر است، کفش کوه‌های عرق کرده‌تان را درآورید و کفش‌های راحت ویژه‌ی چادرگاه بپوشید. یک کفش چادرگاهی مطلوب، سبک است و زیره‌ی نرم دارد. کفش دو، سندل ورزشی، یا کفش‌های پارچه‌ای قایق، برای این کار مناسب‌اند. آن‌ها به راحتی تا می‌شوند و برای گذر از رودخانه‌ها هم می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند.

برگرفته از دیده بان کوهستان


	طبیعت‌پیمایی مسوولیت پذیر منظور از "طبیعت‌پیمایی مسوولیت‌پذیر" این است که به شیوه‌ای وارد طبیعت شویم که تا حد امکان هیچ اثری از حضور خود بر جا نگذاریم. به این روش رفتاری، شیوه‌ی "کم اثر" (low impact) هم می‌گویند. راه پیمایی نرم بیشترین آسیب ناشی از استفاده‌ی تفرجی، لگدکوبی است. در سال 1977 دکتر ویلیام هارلو (W.Harlow) خاک باقی مانده روی مسیر در ردّ یک پوتین سنتی را جمع کرد. او خاک را خشک و وزن کرد که کمی بیشتر از یک اونس [حدود 26 گرم] بود. با فرض این که یک گام‌برداری متوسط، دو و نیم فوت [حدود 75 سانتی متر] است، دکتر هارلو حساب کرد که کسی که یک مایل [حدود 1600 متر] پیاده‌روی می‌کند می‌تواند موجب فرسایش حدود 120 پوند [حدود 54 کیلوگرم] از خاک آسیب‌پذیر رویی شود. شاید آزمایش دکتر هارلو بیانگر شرایط یک مسیر متداول نباشد، اما می‌تواند توضیحی روشن باشد بر چرایی وجود وضع برش خورده (ترانشه‌ای) که در پاره‌ای مسیرهای پر رفت و آمد تفرجی می‌بینیم. کم‌عمق‌تر بودن طرح زیره‌ی کفش، سبب می شود که کفش گِل را به خودنگیرد و آسیب کم‌تری به خاک و پوشش گیاهی وارد شود. برای پیاده‌روی در مسیرهای عمومی، از کفش‌های ورزشی که برای دویدن یا تمرین به کار می‌رود، استفاده کنید. این کفش‌ها سبک هستند و کم‌تر خسته می‌کنند، و نسبت به کفش‌های چرمی زودتر خشک می‌شوند. اگر می‌خواهید پایتان "حمایت" بیشتری داشته باشد، از کفش‌های سبک یا فوق سبک پیاده‌روی استفاده کنید. بیشتر مدل‌های این گونه کفش، زیره‌های کم‌عمق دارند. ویژگی های کفشی که رد نمیگذارد به محض آن که از جعبه بیرون آید، به پا می‌خورد. رویه‌ی ضد آب یا دفع کننده‌ی آب دارد. زیره‌ی کم‌عمق "چسبنده" [روی سنگ] دارد. محافظ قوزک محکم و لایی دار و محافظ قوس دارد. کفشی راحت تر بپوشید در چادرگاه که شدآمد بیشتر است، کفش کوه‌های عرق کرده‌تان را درآورید و کفش‌های راحت ویژه‌ی چادرگاه بپوشید. یک کفش چادرگاهی مطلوب، سبک است و زیره‌ی نرم دارد. کفش دو، سندل ورزشی، یا کفش‌های پارچه‌ای قایق، برای این کار مناسب‌اند. آن‌ها به راحتی تا می‌شوند و برای گذر از رودخانه‌ها هم می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند. برگرفته از دیده بان کوهستان